گرچه آبم

گر چــه آبــــم روزی امـا سوختـــــم
قطـــــره تا دریــا ســراپا سوختـــــم
تشنه ای آمـــــد لبش را تــر کنـــــد
چارۀ لــب تشنــۀ ای دیگــــر کنـــــد
تشنه ای آمـــد که سیرابش کنــــم
مشک خالـــــی داد تا آبش کنـــــم
تشنــۀ آن روز من عبـــــــاس بــــود
پاســدار خیمه های یـــــاس بـــــود
خـــــون عبــــاس علمدار شهیــــــد
قطــره قطــره در درون من چکیـــــد
گــــــر چـه آبـم آبـرویم رفتـه اســت
شادی از رگ های جویم رفته است
آب بودم کربــــــلا پشتم شکســـت
قایـق امیــــــد من بر گل نشســت
حال از اکبــر خجــالت می کشــــم
از علی اصغــر خجالت می کشـــم

مصطفی رحماندوست

---------------------
پ . ن :

خیلی ممنون بابت همدردی همه دوستان عزیز در چند روز گذشته .